Budkowiczanka i różowa tropicielka

Jakby  ktoś nie wiedział co to jest Budkowiczanka to proszę poczytać - tu będzie opis kilku rzek:

rzeki roku

Piszą, że Budkowiczanka to rzeka energii, dodająca sił. Można się o tym przekonać oglądając poniższe zdjęcia. Ja tam idę powoli za wróżko-ważką tropicielką czyli Zuzią - Czarna Stopa
Zuzia tak długo prosiła żeby pójść z nią na mostek, że w końcu, zrobiwszy co najważniejsze poszłam.
Tropicielka zaprasza mnie na wyprawę:

Podążaj za mną! Staram się jak mogę, mówię, ja nie jestem taka młoda jak ciocia Ewelina, która wczoraj tutaj z tobą szła... I nie jesteś taka młoda jak ja!!!

Umyjemy sobie nogi!! Jestem Zuzia - Czarna Stopa

Las z prawej:

i z lewej

Uciec się nie da

Idziemy dalej

I oto tropicielka czeka na mostku:

Widok z jednej i drugiej strony mostu, ale to nie koniec wyprawy

Tropicielka nieustraszona prowadzi nad wodę

Jeszcze kilka, tak z osiem, pokrzyw miniemy:

Już pod mostem prawie

Zdejmujemy butki i pójdziemy boso

Naprzód 

Tropicielka jak wodna różowa ważka

Uważajmy aby się nie zamoczyć...

Chyba już się zamoczyliśmy

W słonku zaraz wyschniemy!

Tu ładnie piasek się sfalował. Nie jest głęboko

No to idziemy dalej

Coś pływa

Muszę przyznać, że chociaż tropicielka mała ciągle mi pokazywała pływające nartniki  wodne, walczyła ( na niby ) z nimi, pokazywała mi "zatoki nartników" to ja zaraz po powrocie zapomniałam o nich i musiałam poszukać sobie później o nich informacji w internecie. Nie sfotografowałam nartnika bo to wszystko ciągle się ruszało i pająki i tropicielka a mnie oślepiały odblaski słońca w wodzie.

Teraz kilka roślinek których nie rozpoznałam:

A nad nami szumi las...

Odblaski wody:

To była chyba zatoka ważek:

Tropicielka ciągle coś mi pokazywała nie zawsze nadążałam 

Może coś złapiemy, a jak nie to znajdziemy tajemnicze kamienie, na pamiątkę

Może to była właśnie zatoka nartników?

Wyżymamy podmoczone ubranka

Nic to trop wiedzie dalej - idziemy

i dalej

Patrz na ważki! Próbowałam je sfotografować ale nie wyszło zdjęcie

Kolejna zatoka, nie pamiętam jakiego imienia

Więc podążamy dalej za tropem znanym tylko tropicielkom

To było w kierunku kłody i kłoda zdobyta

Zapada nieoczekiwana decyzja idziemy dalej

do drugiego mostu

Spowija nas wodny mrok i zrywa się wiatr

Jednak tropicielka z uśmiechem pokonuje wszelkie przeszkody

Woda jest czysta i przejrzysta

Decyduję się wracać. Zuzia bierze z dala widoczne przewrócone drzewo za drugi most. W rzeczywistości jest on dużo dalej. Po raz drugi zdobywamy kłodę

Oto wodna wróżka 

Rosną tu firletki, kwiaty wodnej wróżki ale nie zrywamy ich, zrywam jedynie jedną łodygę trędownika. Kiedyś o nim pisałam, a raczej cytowałam. To dobre ziółko, ponoć może z powodzeniem zastąpić " czarci pazur".

Mimo wszystko tropicielka uśmiecha się radośnie

Kolejny raz wykręcamy się

Od czasu do czasu zdarza się jakiś wodny atak na wroga

Tropicielka jak przystało na zwiadowcę na czas ostrzega mnie gdzie jest głębiej

Już wracamy, jak tu obuć tak piaszczyste nogi?

Jeszcze z góry spojrzymy na rzekę, jakiś mech rzucimy

Przed powrotem tropicielka posiliła się garstką podeschniętych poziomek

Opowieść tę obrazkową, nieco przydługą dedykuję Zuzi a także cioci Ewelinie. W drodze powrotnej Zuzia mi powiedziała, że wczoraj tak nie było bo ciocia Ewelina ją trochę niosła. A tu patrzcie już sama mnie prowadzi w wodne głębiny niczym Świtezianka mała.